Lombok/Ubud

Hallo allemaal,

Hier weer een update van onze reis. Inmiddels zijn we weer terug op Bali, in Ubud om precies te zijn. Het vorige verslag waren wij geëindigd met de info dat we de vulkaan Rinjani op Lombok wilden beklimmen. Vooraf hebben we op meerdere plaatsen geinformeerd en de tocht zou goed te doen zijn! Dit hebben we dan ook gedaan, althans we hebben een poging tot gedaan. 's morgens om 05.00 u werden we door de broer van Schumacher opgehaald en naar het beginpunt van de hike gebracht, Senaru. Waarom de broer van Schumi? Deze beste man scheurde door de straten alsof het een F1 wedstrijd was. Om 05.30 u sprong hij uit de auto voor het ochtendgebed (90% van de bevolking van Lombok is moslim), om daarna door te racen. Aangekomen bij het beginpunt werden we ontvangen met pannenkoeken (om 06.45 u, mmmm). Hier werden we voorgesteld aan onze andere lotgenoten. In totaal waren we met 7 mensen, 4 Australiërs, 1 Engelsman en wijzelf. Er ging 1 gids mee en een aantal dragers die het eten, tent etc meezeulden. Na ons te hebben ingeschreven zijn we om 08.00 u begonnen met lopen. De eerste 5 minuten gingen goed, over vlak gebied. Maar daarna begon het: alleen maar bergop over moeilijk begaanbaar pad (telkens je weg zoeken door boomwortels, glad door regenval de dag ervoor, en dan de hitte van de jungle). Wij hadden ons een tocht zoals in Suriname voorgesteld, maar dit was echt een hel. Na 2,5 uur te hebben geklommen had Ankie het helemaal gehad, zeker toen de gids vertelde dat het nog 4,5 u klimmen was en het zwaarste stuk nog moest komen. Toen heeft Frank al flink moeten inpraten en motiveren. Eindelijk kwamen we bij post 2 (er waren in totaal 3 rustposten), waar we middagpauze met lunch hadden. Dit is dan een open plaats waar ze een overkaping hebben gebouwd. De gidsen en dragers maken hier dan een vuurtje en koken daarboven: lunch was wat pap iedere middag eet, cup a noodle! Daarna ging het wel weer en gingen we er vol goede moed tegenaan. Totdat...........er een gigantische tropische storm losbrak, het kwam met bakken eruit en binnen een minuut waren we tot op de onderbroek nat! We konden nog net de fototas redden, maar de rugzak met schone en vooral droge kleren was niet meer te redden. Het hield niet op met regenen, en het vooruitzicht om de nacht koud en nat boven op de berg door te brengen was niet erg aantrekkelijk. We hebben dan ook besloten om rechtsomkeer te maken en met z'n tweetjes terug te keren. En nee Bart, we zijn geen watjes!! Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, door de regen was het pad superglad geworden en we waren toch verder geklommen dan we dachten. Uiteindelijk waren we om 18.30 u in het duister weer beneden, de hele dag alleen maar geklommen en gedaald en doodop. Onze voeten zaten onder de blaren door het zwembadje in de schoenen. Gelukkig konden we nog een taxi naar Senggigi krijgen, om 21.00 u kwamen we daar aan. Het hotel dat we de avond ervoor hadden was super, dus op goed geluk weer daarnaartoe. de Nederlandse beheerders waren er niet, maar de bewaker liet ons in een huisje. Na heerlijk te hebben gedoucht lag Ankie al in bed, toen klopten de beheerders aan blijkbaar was het huisje nl gereserveerd! Maar dit was aan Indonesische mensen die niet kwamen opdagen. Gelukkig konden we dus blijven!

We zijn nog 2 dagen hier gebleven, gerelaxed aan het zwembad en Ankie heeft genoten van een Balinese specialiteit: massage! Vooral de laatste avond zullen we niet snel vergeten, in een Warung hebben we de lekkerste king prawns van de bbq gehad, echt smullen.

Daarna de boot naar Bali genomen en doorgereisd naar Ubud. Een leuk stadje wat meer in het binnenland. vanuit hier kun je veel dagtrips maken. Zo zijn we gisteren naar mengwi geweest, waar de royal family temple was. ook hebben we de beroemde koffie luwak gehad. dit dure bakkie kost eur 5 per kopje. het wordt gemaakt van bonen die door een katachtig dier worden opgegeten en weer uitgepoept.het was goede koffie, maar volgens ons nogal overhyped. daarna naar de monkey temple, waar we direct weg wilden. het was verschrikkelijk, je kon met een slang of supergrote vleermuis op de foto en dat was het. not our cup of tea. maar daarna kwam gelukkig wel iets moois, maar ook erg toeristisch, de zeetempel tanah lot. dit was erg mooi.

nu nog maar 2.5 dag te gaan. morgen gaan we nog een leuke trip doen en dan nog wat souvenier jagen.

heel veel groetjes en dikke knuffel,

frank en ankie

Honeymoon Bali/Lombok

Hier dan eindelijk een bericht van de heer en mevrouw Heijen. 

Inmiddels zitten we op Lombok, maar hoe zijn we hier gekomen? 

Op zondag 10 juni om 21.00 u vertrok ons vliegtuig vanuit Schiphol. Frank had bij het inchecken nog te kennen gegeven dat we op Honeymoon waren, maar de gehoopte upgrade zat er helaas niet in. Sterker nog, voor en achter ons was nog een stoeltje vrij maar uitgerekend naast ons kwam een dikke, niet zo fris ruikende Rus te zitten. Frank heeft dus een  geweldige vlucht van 15 uur gehad. 

Eenmaal aangekomen in Bali, Denpasar hebben we een taxi naar Sanur genomen. Het zou een klein stukje rijden moeten zijn, maar door de overvolle straten duurde dit bijna een uur. maar daar was de beloning: Villa Katala. een huisje met privé zwembad, echt schitterend.

de eerste dagen hebben we geluierd en sanur verkend, dit was salou in indonesië. na een paar dagen wilden we toch wel eens een dagtrip maken en kwamen uit bij Norman, een man die ons al 10 keer had aangesproken voor een trip. We zouden naar een plek gaan waar we konden snorkelen en zeeschilpadden konden zien. en daarna naar een tempel waar bij zonsondergang traditioneel gedanst zou worden. en als afsluiter seafood eten op het strand van Jimbaran. wij zagen het helemaal  zitten , vooral omdat we hem hadden verteld dat we geen toeristen zijn die de standaard dingen wilden zien.

de volgende dag werden we keurig om 10.00 u opgehaald. het was niet ver rijden, maar door de drukte deden we er weer een uur over om een paar kilometer te rijden. eindelijk waren we er. maar hier werden we al gelijk ontvangen met een menu van de wateractiviteiten die ze hadden ( op een banaan, waterscooter, etc.). hier hadden we dus totaal geen trek in. wij wilden juist zelf snorkelen etc. mar dat ging niet. de schildpadden bleken in een eiland te zitten waar je met een bootje nartoe moest, en ze zaten daar in gevangenschap. hier hebben we dus rechtsomkeer gemaakt, tot groot ongenoegen van onze chauffeur (die zag de commissie natuurlijk aan zijn neus voorbij gaan). daarna hebben we ons naar een strand laten brengen waar we gerelaxed hebben en wij de attractie waren, een groepje Indonesische vrouwen wilden telkens met ons op de foto.dan zou toch het hoogtepunt komen, de tempel bij zonsondergang , Ulu Watu. Wij dachten dat dit een andere tempel was waar  je door de zee naartoe moest. nou, de tempel lag wel op een hoge klif aan zee, maar daar was alles mee gezegd. hordes toeristen kwamen erop af en de tempel was niet erg indrukwekkend (misschien zijn we een beetje verwend?). er liep een heel leger apen rond die van alles van de toeristen afpakken. daarna ruilen ze het terug voor voedsel. toen begon het traditionele dansen. eerst werden 500 toeristen op plaatsen voor 100 mensen gepropt, ieder bruikbaar plekje werd ingenomen. het dansen was het eerste kwartier leuk, maar daarna hadden we het wel gezien. 

op naar Jimbaran voor het voortreffelijke diner met seafood aan zee.  kreeft is het niet geworden, voor 1 kreeft vroegen ze bijna 100 euro! (dan kun je nog beter bouillabaise op Corsica eten!) dus hebben we het bij krab en reuze scampi gehouden, ook hiervoor moesten we diep in de buidel tasten. een teleurstellend dagje dus. daarna zijn we per boot doorgereisd naar Gili Trawangan, een tropisch eilandje voor de kust van lombok. via booking.com een leuk hotel gevonden waar we ons uitstekend vermaakt hebben. we wilden hier de stoute flippers aantrekken en gaan duiken, maar Frank kreeg oorontsteking. dus hebben we het bij snorkelen gehouden. hierbij waren we in ons enthousiasme iets te ver buiten de kust gegaan en dacht Ankie dat ze bijna ging verzuipen na wat slokken zeewater te hebben gehad. maar we hebben het overleefd. gisteren hebben we de oversteek van gili naar lombok gemaakt en onze eerste (en waarschijnlijk ook direct laatste) nacht ooit in een resort doorgebracht. nu een leuk hotel gevonden. we willen kijken om een 2 daagse trekking naar de vulkaan rinjani te maken, dat gaan we nu eens regelen. tot het volgende verslag, Frank en Ankie.

De laatste etappe

Hola Amigos,

wij waren gebleven in El Calafate, de uitvalsbasis voor de Perito Moreno, de enige gletsjer in de wereld die stabiel blijft! Daar we beiden zo verkouden waren als....... (honden?) en door onze reis vanuit Iguazu naar Buenos Aires, doorhouden op het vliegveld aldaar, naar El Calafate, hebben we van de eerste dag een rustdag gemaakt. Via booking.com een hotel geboekt (helaas redelijk ver van het centrum op een steile heuvel), maar eerst lekker bijgeslapen alvorens het stadje te verkennen. Al snel hadden we weer vriendjes gemaakt met de zwerfhonden hier. `s Avonds hebben we een avontuurlijke trip naar de gletsjer geboekt inclusief de beklimming hiervan!

De dag erna was het weer vroeg op op weg naar de Perito Moreno, 80 km verwijderd van ons dorpje. Het zou een onvergetelijke dag worden. De gletsjer had vanaf elke kant een andere blauwe kleur en als er een stuk af brak was het alsof er een onweer losbrak. Ter illustratie, die gletsjer is 60 meter hoog op de foto`s! Het beklimmen van de gletsjer maakte veel indruk. De afsluiting van de tocht werd beklonken met whiskey (nicht das Pferd) en ijsklontjes van de Moreno. Het smaakte voortreffelijk.

Dinsdag hadden we de vlucht naar Buenos Aires (voor de derde keer daar), om er nu te blijven tot het eind. Door een vertraging van Aerolineas Argentinos (de Argentijnse vliegtuigmij en meer regel dan uitzondering) kwamen we pas laat in de namiddag aan in B&B Solar en Soler. Aangezien we nog niets gegeten hadden de hele dag waren we uitgehongerd en wilden we een hapje eten. In een bijna leeg restaurant hebben we iets gehad, maar bij navraag bleek dat hier pas om 22.00 de Portenos (inwoners van Buenos Aires) aan tafel gaan.

Na een matige nachtrust zouden we op woensdag dan Buenos Aires verkennen. Na een duidelijke toelichting van onze gastvrouw Victoria gingen we op weg en hebben we vooral veel gelopen door het centrum. Het plein van 5 mei (bekend van de Dwaze moeders die hier demonstreerden voor de slachtoffers van de vuile oorlog) was erg indrukwekkend. De oorlog blijkt nog altijd een gevoelig onderwerp hier.

Na een lange dag gingen we via de metro (hier genoemd de Subte) terug naar ons hotel. In het hotel kwamen we erachter dat we in de metro (we weten nu waar en hoe het gebeurd is en helaas komt het hier veel vaker voor dan vermeld) beroofd, cq gezakkenrold zijn (wordt nu voorgedragen in de nieuwe Van Dale als woord). Helaas zat in de moneybelt van Frank bijna alles. Onze paspoorten, bankpassen, rijbewijs van Frank en flink wat geld. Het was lokale tijd 19.30 toen we het constateerden. De ambassade was helaas al gesloten, maar vandaag is met kunst- en vliegwerk, medewerking van de Argentijnse politie, de Nederlandse ambassade en vooral veel inzet van Femke en haar collega`s (want Gemeente Roermond gesloten vandaag op 5 mei) het wonderwel gelukt om 2 noodpaspoorten te krijgen zodat we morgen gewoon met de vlieger terug naar huis kunnen komen.

Gelukkig hadden we een andere creditcard achtergelaten in het hotel en kunnen we wel nog over wat geld beschikken.

Verder is er niets met ons gebeurd, dus geen zorgen!!!

Nadat we ons noodpaspoort hadden geregeld hebben we werkelijk de meest fantastische sushi maaltijd ooit gehad. Zo heerlijk en helemaal niet duur, dat was een meevaller! Vanavond hadden we wilde plannen om ergens Armenisch te gaan uiteten, maar er stond een rij voor de deur, niet normaal. We hebben maar ergens anders een hapje gegeten, waarna we naar een Milando zijn gegaan, een plaats waar een live-band optrad die alleen maar tangomuziek speelde (maar in alle soorten tempo) en waar heerlijk gedanst werd. Alhoewel we zelf niet hebben meegedanst, was het een fantastisch schouwspel, een kroon op wat aan het begin nog een ellendige dag leek!

Morgen is onze laatste dag in Buenos Aires en we hebben door de diefstal nog wat in te halen. We willen nog naar Boca (oa voor het stadion waar Maradonna beroemd is geworden) en nog naar de begraafplaats waar Evita ligt. De rest is bonus!!! Om 21.30 vliegen we met onze noodpaspoorten naar huis.

Heel veel liefs,

Ankie en Frank

Iguazu en Ushuaia

Hola amigos,

Daar zijn we weer met een update van onze reis. Inmiddels zitten we in El Calafate, Patagonië. Vanwaar we morgen een tocht zullen maken naar de gletsjer Perito Moreno (de enige gletsjer ter wereld die niet smelt). Maar voor het zover is eerst nog een terugblik op de afgelopen week!

Vanuit Mendoza hadden we een luxe nachtbus naar Buenos Aires (12 uur) geboekt. De eerste 5 uur verliepen prima, we hadden een luxe bus waarin je helemaal plat kunt liggen, er werd bingo gespeeld voor een fles wijn (goede manier om de spaanse cijfers te oefenen) en er werd champagne geschonken. Maar omstreeks 0.00 u sloeg de stemming om....we moesten ineens naar een andere bus omstappen die al bomvol zat en waarin erg weinig zitplaats was. Goede uitleg waarom kwam er niet, maar we vermoeden dat onze bus een platte band had. Onnodig om te zeggen dat de volgende 10 uur (want vertraging) rampzalig waren. Helaas moesten we bij aankomst gelijk een taxi nemen naar het vliegveld voor onze vlucht naar Iguazu (nabij de grens met Brazilië, Paraguay en Argentinië), anders had de busfirma Andesmar een flinke klacht gekregen.

Anyway, enige tijd later hadden we onze vlucht naar Iguazu, waar we op het vliegveld werden opgepikt door Lorena en Andrea. Via Booking.com hadden we een kamer bij hun hostel gereserveerd. In Iguazu was het klimaat weer compleet anders: ineens een tropischeklammehitte. Die dag hebben we nog een dierenopvang bezocht, waar Toekans, Gieren, Adelaars en andere gewonde wilde dieren werden verzorgd en voorbereid op hun terugkeer naar de jungle. Uiteindelijk was het net zoals een dierentuin waar we met een groep toeristen een rondleiding kregen (niet echt ons ding, maar we hebben het goede doel gesteund).

De volgende dag was het dan echt tijd voor de watervallen! Om 10.30 uur werden we door Lorena afgezet bij het park, wat net de ingang van een pretpark leek. Het was maar goed dat we er niet gisteren (paaszondag) waren, want toen schenen hier tienduizenden mensen te zijn geweest. Bij de ingang van het park stond dat het een ervaring met het tropisch regenwoud was, maar de paden waren allemaal keurig aangelegd en bestraat. Niet echt het regenwoud waarmee wij tot nu toe te maken hebben gehad! Het deed ons sterk aan Chitzen Itza in Mexico denken waar ook veel toeristen op af kwamen. Maar de watervallen zelf waren geweldig mooi en adembenemend, absoluut de moeite waard! Vooral de Devils Troath was gigantisch, zoiets hadden we nog nooit gezien.

´s Avonds hadden we een vlucht terug naar Buenos Aires, met het vooruitzicht om 5 uur door te brengen op het vliegveld. Om 05.45 u vlogen we nl. naar de zuidelijkste stad op aarde: Ushuaia (spreek uit Oeswaja). Na een moeizame nacht kwamen we aan in Posade Fin del Mundo, hetgeen we opnieuw via Booking.com hadden geregeld. Dit bleek een warm bad te zijn: een gezellige huiskamer waar de hele dag koffie en thee met huisgemaakt gebak klaarstonden. Als kers op de taart (Max: oren dicht!)hadden ze een labrador Lom en een kat waarvan we de naam niet meer weten. Deze kwamen ´s avonds gezellig bij ons liggen als we nog een boekje lazen.

Ushuaia leek op een skioord met houten huisjes en gezellige restaurants en winkeltjes. We hebben een boottocht door het Beagle kanaal gemaakt, waarbij we zeeleeuwen en vogels hebben gezien. De pinguïns hadden het al voor gezien gehouden en waren naar Brazilië vertrokken om te overwinteren. We zijn geëindigd bij de meest zuidelijke vuurtoren ter wereld waar we prachtige foto´s hebben gemaakt.

De volgende dag zijn we naar het park Tierra del Fuego (vuurland) geweest waar we een wandeling van 3,5 uur hebben gemaakt. Dit was echt een prachtige tocht langs het water en door het bos. Doordat het hier momenteel herfst is konden we genieten van mooie kleuren in de bomen. Onderweg zijn we wilde paarden en een vos tegengekomen, verder waren we helemaal alleen. We begonnen met een stralend zonnetje, maar het weer kan hier snel omslaan, waarvan we kunnen getuigen halverwege de wandeling. Een storm brak los, hetgeen geen pretje is in een bos met allemaal vallende takken om je heen.

We merken hier overal dat het laagseizoen begonnen is. Het hotel in Ushuaia was nu nog maar 1/3 van de normale prijs en in El Calafate beginnen veel hotels en restaurants vanaf volgende week de deuren te sluiten voor de winter. We zijn waarschijnlijk nog net in de juiste weken op vakantie om alles te kunnen zien.

A.s. dinsdag vliegen we naar Buenos Aires, wat ook ons eindpunt zal zijn. Op vrijdag 6 mei vliegen we nl. terug richting Europa.

Geniet van de foto´s en tot ons laatste verslag!

Groetjes,

Frank en Ankie

P.s. voor degene die het nog niet mee hebben gekregen: bekijk de video wijntjes proeven en....?

Argentinië

Buenos tardes todos!

Het is weer tijd voor een update van onze reis. Inmiddels zitten we in Mendoza, Argentinië, maar hoe zijn we hier gekomen?

Zoals in het vorige verslag aangegeven hebben we de bus genomen van San Pedro de Atacama (Chili) naar Salta in Argentinië. Dit was (volgens Frank) een prachtige route door de Quebrada de Humahuaca, oneindig veel haarspeldbochten door het Andesgebergte. Ankie heeft de hele rit geprobeerd om vooral alles binnen te houden en was dolgelukkig toen we in Salta arriveerden.

Ons hotel in Salta lag op het kaartje dichtbij de busterminal, maar bleek in werkelijkheid nog een half uur lopen (met 15/20 kg op ieders rug). Eenmaal aangekomen in het hotel hebben we de bagage geloosd en zijn we Salta gaan verkennen. Op de Plaza 9 de Julio kon je overal palmtakken kopen, het was nl. palmpasen. Dit waren echte gevlochten kunstwerkjes. We hebben een stukje van de mis meegepakt, maar we hadden nog geen Argentijnse Pesos. Dus op zoek naar een bank met een geldautomaat, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Voor zo´n grote stad hadden ze maar weinig banken (waar je ook als buitenlander geld kon opnemen). Uiteindelijk is het gelukt en konden we eten en Frank de eerste fles Argentijnse wijn drinken.

De dag erna hebben we Salta verder verkend, waaronder de markt (waar we met de Argentijnen een pizza hebben gegeten) eneen kabelbaan naar het hoogste punt van de stad. Terwijl we op de stad neerkeken kwamen we eigenlijk tot de conclusie dat we Salta wel gezien hadden en hebben ter plekke onze verdere reis uitgestippeld. Ondanks dat we al een kamer voor de avond gereserveerd hadden, hebben we op de busterminal een nachtbus (14 u) naar Cordoba gereserveerd. Ankie zag hier enorm tegenop gezien de ervaring met de vorige bus. We hebben dan ook een luxe slaapbus genomen, met eigen tv, stoelen die 180 graden plat konden. Hierdoor was het een prettige en snelle reis en is alles goed gegaan! Deze manier van reizen proberen we erin te houden.

De volgende morgen kwamen we om 08.00 u al aan in Cordoba. We hadden nog niets gereserveerd, dus maar eens de grote leugenaer (Lonely Planet) erbij gepakt. Frank heeft in zijn beste Spaans een belrondje gemaakt en kwam uit bij Hostel Tango (een echt Backpackers hotel). Na een goede ontvangst hebben we een stadswandeling geboekt voor dezelfde middag. Voor de dag erna hebben we een paardrijtocht door de Sierra geboekt.

De stadswandeling waren vooral veel kerken en universiteiten (o.a. de oudstevan Argentinië)en erg interessant (de gids vond Frank ook erg interessant en had totaal geen interesse in Ankie).

De nacht in het hostel was niet zo geslaagd, alleen maar een laken om onder te slapen en echt schoon was het ook niet. Hierna hebben we besloten om in onze volgende bestemming maar een beter hotel te nemen.

´s Morgens om 09.00 u werden we opgehaald door Marcelo, een ex-professioneel polo speler uit de Engelse competitie. Hij nam ons mee naar zijn ranch, waar we begonnen met een gaucho traditie: het drinken van Mate. Hierbij maakt de gastheer van kruiden van een bepaalde boom/struik (koffie/thee was niet te betalen voor gauchos) een drankje (soort thee) in een uitgeholde calabas met daarin een pijpje. Nadat hij dit heeft opgedronken vult hij de calabas opnieuw met water en geeft het door aan degene aan zijn linkerzijde. Als je niet meer wil moet je gracias zeggen, dit deed Ankie dan ook al na het eerste rondje (de eerste rondjes smaken nl. naar een asbak). Frank heeft doorgezet en 3 rondjes volgemaakt, hieraan herken je de echte gaucho! Al die tijd is de calabas in handen en mag niet worden neergezet. Het pijpje mag niet worden aangeraakt, behalve met de mond. Het schijnt nogal bijzonder te zijn om als toerist dit ritueel in het echt te mogen meemaken. Dit was dan ook heel bijzonder.

Hierna was het tijd om voorgesteld te worden aan de paarden. Ankie kreeg Tinto toegewezen en Frank Gabilan (het klikte meteen erg goed tussen Frank en Gabilan en ze hebben hele gesprekken gehad onderweg). We hebben 3 uur door de Sierra, bergachtig terrein, gereden. Onderweg vertelde Marcelo ons van alles over het landschap, legendes etc. Het was een geweldig mooie tocht met een goede gastheer. Als klap op de vuurpijl sloten we de tocht af met een bbq die door de vader van Marcelo was bereid. Zoals bij een echte Argentijnse bbq: alleen maar vlees en wijn. Het smaakte uitstekend!!

Die avond om 22.00 u hebben we de nachtbus van Cordoba naar Mendoza, het wijngebied van Argentinië,genomen. Het was witte donderdag, dus alle Argentijnen wilden naar hun familie. Het was dan ook een mierennest op het busstation. Alle bussen hadden vertraging en uiteindelijk gingen we om 23.00 u op weg. De bus was minder luxe dan eerder, maar de reis verliep voorspoedig en om 07.30 u waren we in Mendoza. Via Booking.com hadden we een appartement gereserveerd waar we gelukkig al in konden. Het was een fantastisch onderkomen en een goede uitvalsbasis voor onze activiteiten.

Zo hebben we o.a. op de fiets een tocht langs enkele wijnhuizen in Maipu gemaakt. Daar komt de grote leugenaer weer: Coco Bikes zou the best in town zijn, maar in vergelijking met andere fietsverhuurders hadden we niet alleenogenschijnlijk, maar ook uit eigen ervaring, de slechtste fietsen uit de wijde omtrek (terwijl we dit typen voelen we het zadel nog in onze kont). Culinair is Mendoza tot nu toe het hoogtepunt van onze reis en kost verhoudingsgewijs niet veel. Het is duidelijk dat eten en drinken erg belangrijk zijn voor de Argentijnen.

Vannacht hebben we de nachtbus naar Buenos Aires om vanuit daar door te vliegen naar Puerto Iguazu (watervallen bij de grens met Brazilië, Paraguay en Argentinië). Hier blijven we 2 dagen om op 25.04 ´s avonds terug te vliegen naar Buenos Aires. Om 05.45 u vliegen we weer door naar Ushuaia op vuureiland(de zuidelijkste stad ter wereld). Hier willen we in onze laatste week Patagonië verkennen, dus houdt het volgende reisverslag in de gaten!

Ciao,

Frank en Ankie

Het vervolg

Hallo allemaal,

Allereerst hartstikke bedankt voor de vele leuke reacties, auch an unsere Deutsche Leser. Nicole speciaal bedankt voor de goede tip van Casa Bonita, het was er heerlijk overnachten! Het is leuk om te zien dat we gevolgd worden!

Na onze aankomst in Santiago zijn we de dag erna de stad verder gaan verkennen. De temperatuur was inmiddels toch weer opgelopen tot boven de 20 graden. We zijn door een gezellig stadspark naar de wijk Bellavista getrokken, op dit moment de hipste hotspot van Santiago.Inmiddels weten we dat dit vooral voor ´s avonds geldt, want overdag was er niet veel te doen. Na een hapje eten zijn we verder gegaan naar Cero San Cristobal, een berg achter Santiago met de heilige maagd Maria (althans een beeld) er bovenop. Van hieruit hadden we een prachtig uitzicht over de stad, vooral omdat het gisteren geregend had. Normaal schijn je door de smog niets te zien. Daarna hebben we de groentenmarkt verkend, maar waar we bereid waren allerlei exotisch fruit te proberen werden ze alleen maar per kilo verkocht. Dat was ons een beetje veel van het goede.

Op dinsdag hebben we, helemaal in het Spaans, via de website van LAN (de vliegmaatschappij van Zuid-Amerika) een binnenlandse vlucht geboekt naar Calama in het noorden van Chili. Van hieruit zouden we naar San Pedro de Atacama trekken, een oase middenin de woestijn, maar daarover later meer.

Na de boeking hebben we een bus naar Valparaiso genomen, een stad aan de Pacific Oceaan, die bekend staat om zijn 45 omringende heuvels. Wat nergens vermeld stond was dat het busstation kilometers ver van het stadscentrum lag. Na 3 kilometer wandelen waren we er ongeveer achter. Na een verkwikkende lunch in het centrum wilden we een van de liften naar een top van een berg nemen, maar die was in onderhoud. Dus maar onze beste beentje voorgezet en naar boven gewandeld. Bovenin bleek een uiterst kunstzinnige gemeenschap te zijn met gallerietjes op elke hoek. We hebben hier ook maar eens iets voor aan de muur gekocht! Doordat we eigenlijk een bus te laat terug hebben genomen kwamen we pas na 22.00 aan in Santiago en moesten we eigenlijk nog eten. Uiteindelijk zijn we bij Telepizza terecht gekomen (fastfood), maar we hadden nog beter de hond in de pot kunnen vinden zo slecht was het.

Na een laatste heerlijk ontbijt bij Casa Bonita hebben we een taxi naar het vliegveld genomen. Tijdens het wachten op onze vlucht hebben we nog een kleine aardbeving meegemaakt. We dachten eerst dat het een vliegtuig was, maar alles trilde lichtjes. Dit schijnt heel normaal te zijn in Chili, dus niemand maakte zich er druk om. Om 13.45 u zijn we in 2 uur naar Calama gevlogen. Bij het dalen zagen we al dat we in de middle of nowhere zaten. Vanuit Calama hebben we een busje naar San Pedro genomen, wat ongeveer een uur in beslag nam.

We hadden voor de volgende dag in San Pedro een hotel gereserveerd, maar voor de eerste nacht moest nog iets gevonden worden. We kwamen uit bij Corvatsch wat een ramp was. Om 21.00 uur werd overal het licht uitgedaan en moest je maar naar je kamer gaan (die ook niet geweldig was en heel warm). Gelukkig was het maar voor 1 nacht. San Pedro is een leuk klein stadje, maar wel erg toeristisch. Dit komt voornamelijk door wat in de omgeving allemaal te zien is. Als je alle mogelijke tours wil doen ben je wel 2 weken bezig.

De volgende dag hebben we de Death Valley en Valle de Luna bezocht. Het was een mooie wandeling waarna we een afdaling van een zandduin hadden (je mocht van de duin afrennen, waarna je je schoenen vol zand had). De zonsondergang in de Valle de Luna viel ons wat tegen, deze zou nl. zeer spectaculair moeten zijn.

De morgen erna was zeer vroeg opstaan: om 04.00 u werden we opgehaald voor een tour naar de Geisers del Tatio. Onderweg zagen we een prachtige sterrenhemel (Frank wel, Ankie lag in diepe rust). Het was een prachtige tocht, maar zeer koud (-8 graden, 4300 m hoogte). De geisers waren erg indrukwekkend. We konden ook nog een bad nemen in een uitgewerkte geiser van 35 graden, maar de buitentemperatuur weerhield ons hiervan.

Vandaag hebben we het dorpje San Pedro verder verkend en een museum bezocht over de vondsten in de omgeving. Onze verdere reis staat gepland: morgenvroeg vertrekken we per bus naar Salta in Argentinië (12 u reizen). Vanuit Salta willen we waarschijnlijk naar het zuiden van Argentinië trekken.

Tot zover het vervolg, de volgende update zal uit Argentinië zijn!

Ciao,

Frank en Ankie

De eerste etappe

We vertrokken in Brussel (21 graden) om van hieruit door te reizen naar Madrid (26 graden). Hier moesten we 6 uur wachttijd zien te overbruggen, hetgeen ons uitstekend is gelukt. We hebben de metro naar Puerto del Sol genomen en heerlijk gegeten in een lokaal tapasbarretje. Een goed begin van onze vakantie!!!

Om 0.40 vertrok ons vliegtuig naar Santiago de Chile. Vooral de senioriteit van onze medereizigers viel ons op. Na het weer heerlijke vliegtuigdiner (maar niet heus), gingen de meeste passagiers slapen. Uiteindelijk ging de reis best snel en arriveerden we om 8.40 lokale tijd in Santiago. Maar wat zagen we daar???? Druppels op de ramen van het vliegtuig. Gisteren was het blijkbaar nog 28 graden, vandaag was het weer omgeslagen naar 16 graden met miezerregen. Blij dat we een trui hebben meegenomen!

De taxi bracht ons naar het gereserveerde Casa Bonita, waar we hartelijk werden verwelkomd. Het ligt net buiten het centrum, maar met een metrostation voor de deur is het makkelijk bereikbaar. Nadat we ons verfrist hadden (na een 24 uur durige reis), zijn we het centrum ingetrokken op zoek naar onze eerste kennismaking met de lokale keuken. Omdat we de verkeerde kant uitliepen kwamen we uiteindelijk bij een restaurant dat niet in de boekjes vermeld staat, maar hebben we wel heerlijk gegeten. Ankie aan de eerste steak en Frank zijn eerste vis. De begeleidende drank smaakte uitstekend.

Na het eten zijn we via het Nationaal Paleis (waar de president huist en waar je met de waakhonden op de foto kon, haha) doorgelopen naar de Plaza des Arma, het centrale plein van Santiago. De zondag is in Chile echt een dag voor het gezin en hier was het dan ook te doen. Overal optredens, balonnenverkopers en dansen!!!

Na een bezoekje aan de kathedraal gingen de lichtjes langzaam uit en zijn we met de metro terug gegaan naar ons B&B. We hebben geslapen van 18.30 tot vanmorgen vroeg 8.00.

Bij het uitstekende ontbijt maakten we kennis met de Nederlandse eigenaar van Casa Bonita, Dennis.

Nu gaan we Santiago verder verkennen en langzaamaan onze verdere route plannen. Waarschijnlijk reizen we eerst naar het noorden richting San Pedro de Atacama (23 uur met de bus, poeh), maar we houden jullie op de hoogte.

amor a los viajeros globales

Ankie & Frank